Silna różnica jonów w normalnej kwasicy anionowej

Ogólnie rzecz biorąc, „Klasyczne” Wyjaśnienie normalnej kwasicy metabolicznej anionowej zawsze było nieco niezadowalające. Podręczniki nazwały ją „kwasicą hiperchloremiczną” i omówiły ją pod względem utraty wodorowęglanów jako główny problem. W ten sposób kwasica, która towarzyszyła normalnemu podawaniu soli fizjologicznej, została opisana jako”rozcieńczalna”. Uważa się, że głównym zaburzeniem jest konsekwencja stałej ilości wodorowęglanów, które ulegają rozproszeniu w większej ilości płynu, co prowadzi do niższego stężenia wodorowęglanów, a tym samym kwasicy.

ilościowe podejście do fizjologii kwasowo-zasadowej wyjaśnia zmianę pH za pomocą innego mechanizmu. Wodorowęglan jest postrzegany jako zmienna zależna, zabawka silnych jonów – a głównym wyznacznikiem jego stężenia jest” silna różnica jonów”, potencjalna przestrzeń wodorowęglanowa generowana przez różnicę w stężeniu sodu i chlorku w płynach ustrojowych. Zwolennicy tego podejścia oferują solidne argumenty dotyczące jego ważności, przeciwnicy odpowiadają dobrze uzasadnionymi zastrzeżeniami, które zdecydowanie warto przeczytać. Nie angażując się w debatę i bez pretensji do wiedzy biochemicznej, autor wyznaje, że pociąga go odurzająca matematyczna integralność interpretacji Stewarta. Dlatego w większości tych rozdziałów Wyjaśnienie Stewarta jest oferowane jako dominujące, a nie jako interesująca alternatywa. Odbywa się to celowo, uznając, że ma kilka poważnych ograniczeń i że może nie przyczyniać się w dużym stopniu diagnostycznie. Oprócz osobistych preferencji, argument za tym trendem wynika z klinicznej zamienności tych dwóch wyjaśnień, a także wygody stosowania metody, która wydaje się być preferowana przez nasz College of Intensive Care Medicine, lub przynajmniej przez niektórych z jego najbardziej produktywnych i szanowanych kolegów.

w każdym razie. Kto nie lubi Gamblegramów?

wykorzystanie różnicy silnych jonów do wyjaśnienia normalnej luki anionowej kwasicy metabolicznej

ogólnie rzecz biorąc, podejście Stewarta jest fascynujące, ale rozwinięcie go wymagałoby znacznie więcej miejsca, niż jestem gotów przeznaczyć obecnie. W każdym razie, inni zrobili to lepiej, niż mogłem sobie wyobrazić.

podsumowując, wykazano, że zmiany w różnicy między chlorkiem a sodem są odpowiedzialne za zmniejszenie stężenia wodorowęglanów i wynikające z tego zwiększenie stężenia H+.

pozwala gamblegramowi zwiększyć ilość chlorku.

tak więc, jeśli chlorek wzrośnie, nie ma sposobu na utrzymanie elektroneutralizacji, z wyjątkiem zmniejszenia wodorowęglanu; z pewnością albumina i inne aniony nigdzie nie idą. Zasada elektroneutralizacji wymaga zmniejszenia zawartości wodorowęglanu.

stężenie wodorowęglanów bierze udział jako licznik w równaniu Hendersona-Hasselbalcha; zmniejszenie wodorowęglanu powoduje zmniejszenie pH (lub zwiększenie H+, jeśli chcesz), jeśli CO2denominator pozostaje taki sam.

więc gdzie idzie wodorowęglan? Działa jak bufor, jak zawsze.

konwencjonalnie, każdy nadmiar H+ połączy się z HCO3 -, aby na krótko istnieć jako kwas węglowy (H2CO3), zanim zostanie rozgryziony przez anhydrazę węglową i przekształcony w H2o i CO2. Więc te dwa równania mogą być postrzegane jako będące w równowadze. Gdy silna różnica jonów maleje, spadek wodorowęglanów powoduje spadek pH, co powoduje powstanie dużej ilości jonów H+ do wiązania HCO3 -, usuwając w ten sposób część HCO3 – i H+ z obliczeń elektroneutralizacji. Równowaga ta utrzymuje się przy niższym pH, pod warunkiem, że stężenie CO2 pozostaje takie samo.