Surrogaat grootouders

“als grootouders niet bestonden, zouden kinderen ze zeker uitvinden.”

Dit is een regel uit het boek grootouders / kleinkinderen: de vitale verbinding (Doubleday) dat mijn echtgenoot, Ken Woodward, en Arthur Kornhaber, M. D., meer dan twee decennia geleden schreven.

ik realiseerde me toen niet hoe ongelooflijk waar dit was. En dat het verder kan reiken dan familiale banden.

we wonen in New York. Onze kleinkinderen zijn in het zuiden en het Midwesten. We zijn in staat om ze te zien heel veel, dankzij de luchtvaart; maar helaas, we zijn niet in staat om ze op te halen na de voetbaltraining, rijden ze naar een speelafspraakje, of in te dekken voor een babysitter die niet komt opdagen.

aan de overkant van de straat woont een jong gezin met twee kinderen van 6 en 8 jaar, wat ongeveer in de leeftijdscategorie van onze kleinkinderen ligt (die nu nummer zeven jonger zijn dan 9 jaar). Hun grootouders wonen ongeveer een dag rijden verderop. Net als wij, ze zijn niet dicht genoeg om te vallen in om te helpen of gewoon besteden wat kwaliteit een-op-een tijd.

dus, deze twee kleine buren hebben ons blijkbaar geadopteerd als vervangende grootouders. Het begon allemaal ongeveer twee jaar geleden toen, in de herfst, ze onderhandelden met hun moeder (en mij) om mijn man te helpen bladeren te harken — of zo zeiden ze. Maar wat ze echt wilden was ritjes van hem krijgen in de kruiwagen, grote bergen bladeren bouwen waar ze in konden springen en, het beste van alles, hem vertellen wat er op hun gedachten was. Het was het idee van onverdeelde aandacht van een oudere persoon dat ze echt genoten.Sindsdien heeft Julia, 8 jaar, ons schilderijen en tekeningen gebracht waarmee we onze keuken kunnen versieren. In ruil daarvoor hebben we hen — met toestemming van hun ouders — een kikker gegeven die gevonden is aan de rand van onze vijver en hen laten zien hoe je een huis voor hem maakt. Deze zomer hebben we hen uitgenodigd om onze appelboom te beklimmen — met een ladder die we stevig vasthielden — en genoeg appels te verzamelen zodat hun moeder verschillende taarten kon maken.

het zijn niet onze kleinkinderen. En we nemen niet de plaats in van hun grootouders. Maar we hebben een speciale band die alleen deze twee generaties echt kunnen begrijpen. Het stelt ons in staat om wat grootouderliefde en savvy te schenken aan twee schattige kinderen die het echt waarderen.

mijn kleinkinderen hebben geen behoefte aan een vervangende grootouder, omdat ze in steden wonen waar ze de echte McCoy hebben. En terwijl ik weet wat een hulp Dit is voor de ouders en hoe leuk het is voor de kleinkinderen, er zijn momenten waarop ik kan het niet helpen, maar het gevoel jaloers. Vooral als ze bellen om ons te vertellen over een reis naar het aquarium of een overnachting met hun lokale grootouders. De relatie die we aan de overkant met deze jongeren hebben opgebouwd is voor ons net zo mooi als voor hen.

we waren blij toen Julia op Halloween-avond trick-or-treating kwam met een aantal van haar vrienden. We hadden een goed gesprek over hun avonturen tot nu toe (een huis was zeer gezondheidsbewust en alleen het uitdelen van appels en bananen, die de kleine goblins dacht dat was totaal oneerlijk), en mijn man deed zijn best om een enge geest (die ze niet kochten). Maar na het gesprek en de selectie van traktaties, hoorden we Julia tegen haar metgezellen zeggen op hun weg naar beneden de voorste wandeling: “ik wilde dat je ze te ontmoeten. Het zijn mijn speciale vrienden.”

ook bekend als surrogaatgrootouders.